W życiu codziennym osoby dotknięte spastycznoścą mogą doświadczać objawów fizycznych (np. ból, przykurcze, odleżyny), zmniejszenia sprawności funkcjonalnej, problemów z mobilnością, higieną i dbaniem o siebie oraz pogorszenia jakości życia. Mogą również być narażone na schorzenia wtórne, np. infekcje. Mogą u nich wystąpić zaburzenia psychologiczne, w szczególności niepokój, utrata poczucia własnej wartości i depresja.
Leczeniem dorosłych pacjentów ze spastycznością powinien zajmować się zespół interdyscyplinarny stosujący metodę opieki współdzielonej. Dostępnych jest wiele opcji leczenia, a doświadczenia kliniczne wykazały liczne korzyści płynące z podejścia wielomodalnego.
Poradnik porusza najistotniejsze problemy pacjentów po udarze i jest materiałem edukacyjnym dla osób, które z dnia na dzień znalazły się w otoczeniu osoby chorej, będą zmuszone udzielić jej pierwszej pomocy przedlekarskiej, a po leczeniu szpitalnym wspomagać jej rehabilitację.
Spastyczność jest rodzajem zaburzeń motoryki, jednym z kilku objawów klinicznych, które mogą wystąpić na skutek uszkodzenia obszarów mózgu lub rdzenia kręgowego, odpowiedzialnych za wykonywanie świadomych ruchów. Łącznie zaburzenia te określane są jako zespół górnego neuronu ruchowego. Istotą spastyczności jest patologicznie zwiększone napięcie mięśniowe. Powoduje ono sztywność i opór podczas wykonywania ruchów biernych. Wystąpienie spastyczności może zwiększyć niepełnosprawność spowodowaną chorobą podstawową (np. udarem mózgu).
Szacuje się, że problem spastyczności dotyczy około 500 000 osób w Stanach Zjednoczonych i ponad 12 milionów ludzi na całym świecie.
Napięcie mięśniowe to stan utrzymywany nieustannie, w stopniu minimalnym nawet podczas relaksu. Zwiększa się ono w odpowiedzi na bierne rozciąganie. Pomaga utrzymać postawę, natomiast podczas snu ulega zmniejszeniu.
Odruch rozciągowy to skurcz mięśni w odpowiedzi na ich rozciąganie. Odruch ten, który jest wyjątkowo szybki, pozwala mięśniom natychmiast reagować na nadmierne rozciągnięcie i dostosować napięcie mięśniowe do aktualnych potrzeb.
W przebiegu spastyczności napięcie mięśniowe jest nieprawidłowo zwiększone (hipertonia mięśniowa), a odruchy, takie jak odruch rozciągowy, mogą utrzymywać się zbyt długo lub być zbyt silne (wygórowanie odruchów). To zjawisko powoduje zwiększony opór podczas wykonywania ruchów biernych (np. jeśli ktoś inny próbuje poruszyć kończyną objętą spastycznością). Wyczuwalny wówczas opór charakteryzuje się następującymi cechami:
Im mniejsza prędkość rozciągania, przy której pojawia się opór i im mniejszy kąt zgięcia w stawie, tym bardziej nasilona jest spastyczność.
Sprawdź:
więcej informacji na temat spastyczności można znaleźć, klikając przycisk.
