Leczeniem dorosłych pacjentów ze spastycznością powinien zajmować się zespół współpracujących ze sobą specjalistów stosujący metodę opieki współdzielonej. Dostępnych jest wiele opcji leczenia, a doświadczenia kliniczne wykazały liczne korzyści płynące z podejścia wielomodalnego. W większości przypadków połączenie różnych metod leczenia jest niezbędne w celu osiągnięcia określonych celów terapeutycznych u danego pacjenta.

Plan rehabilitacji musi zostać indywidualnie dostosowany do pacjenta. Zazwyczaj obejmuje on interwencję medyczną (np. podanie toksyny botulinowej czy leków przeciwbólowych) oraz różnorodne terapie dodatkowe, np. fizjoterapię, terapię zajęciową i psychologiczną. Terapie te, prowadzone łącznie, umożliwiają uzyskanie optymalnej poprawy w zakresie problemów związanych z codziennym funkcjonowaniem, takich jak upośledzenie mobilności, osłabienie siły mięśniowej, problemy z utrzymaniem równowagi, a także rozwiązanie innych problemów związanych ze spastycznością.

Głównym celem leczenia jest ułatwienie codziennego funkcjonowania pacjentom ze spastycznością oraz zmniejszenie obciążenia ich opiekunów, w wyniku czego jakość ich życia poprawia się. W kontroli spastyczności kluczowym celem długoterminowym jest więc poprawa w zakresie funkcjonowania. Opracowanie realnych i istotnych klinicznie celów dla każdej osoby stanowi warunek powodzenia leczenia. Cele te powinny zostać zdefiniowane i być kontrolowane we współpracy z innymi członkami zespołu leczenia spastyczności, w skład którego wchodzić może specjalista w dziedzinie rehabilitacji, neurolog, fizjoterapeuta, specjalista terapii zajęciowej, neurochirurg i protetyk (specjalista zajmujący się projektowaniem, produkcją i dopasowaniem protez).

Niezwykle istotne jest dostosowanie przebiegu leczenia do stanu klinicznego danej osoby, a w szczególności do jej potrzeb. W razie konieczności należy w regularnych odstępach czasu poddawać ocenie i ponownie definiować cele i oczekiwania.

• Zmniejszenie nasilenia objawów, takich jak:
  • ból
  • częstotliwość skurczów mięśni
  • ruchy mimowolne.
• Poprawa w zakresie aktywnego funkcjonowania obejmującego:
  • mobilność
  • zdolność poruszania się
  • sprawność
  • higienę i pielęgnację osobistą
  • jedzenie i/lub picie
  • aktywność seksualną.
• Zmniejszenie obciążenia opiekuna:
  • łatwiejsze poruszanie się pacjenta, pielęgnacja i poprawa postawy ciała
  • rutynowa, codzienna opieka.
• Unikanie progresji choroby lub pogorszenia się stanu chorego:
  • zapobieganie skurczom i deformacjom
  • korekta postawy i pozycji siedzącej, mająca na celu zapobieganie powstawaniu przykurczów lub odleżyn.
• Poprawa postawy i wyglądu zewnętrznego, aby zwiększyć estetykę ciała i ułatwić dopasowanie odzieży.

Ważnym aspektem całościowej opieki nad pacjentem jest optymalny dobór form i zakresu rehabilitacji, tak aby uzyskać jak najlepsze wyniki oraz optymalizacja skuteczności innych metod leczenia, umożliwiająca ograniczenie stosowania leków o działaniu ogólnoustrojowym, które zmniejszają nasilenie spastyczności.

Przy braku zadowalających efektów leczenia spastyczności za pomocą fizjoterapii, leków podawanych doustnie lub dokanałowo i/lub toksyny botulinowej podawanej w iniekcjach domięśniowych spastyczność można próbować leczyć za pomocą wybranych zabiegów ablacyjnych. W większości przypadków stosowane są uzupełniające się metody neurochirurgiczne i ortopedyczne.

W wyniku zabiegu chirurgicznego mięśnie mogą zostać odnerwione. Można też zwolnić napięcie ścięgien i mięśni oraz je wydłużyć lub zmienić ich pozycję, aby zmniejszyć nasilenie spastyczności. Aby przeciwdziałać skurczom, ścięgno zostaje częściowo lub całkowicie przecięte w trakcie zabiegu chirurgicznego, a następnie staw zostaje ponownie ustawiony w możliwie najbardziej prawidłowej pozycji. Na kilka tygodni zakładany jest opatrunek gipsowy stabilizujący staw w czasie, gdy ścięgno regeneruje się. Po zdjęciu gipsu niezbędna jest fizjoterapia, aby wzmocnić mięśnie i zwiększyć zakres ruchu kończyny.

Inny zabieg chirurgiczny wykonywany w leczeniu spastyczności nosi nazwę funkcjonalnej lub selektywnej rizotomii korzeni grzbietowych. W jego przebiegu neurochirurg wykonuje rizotomię, czyli przecięcie korzeni nerwowych. Korzenie nerwowe są to włókna nerwowe wychodzące z rdzenia kręgowego i znajdujące się na zewnątrz kręgosłupa, które przekazują komunikaty czuciowe z mięśni do rdzenia kręgowego. „Selektywna” oznacza, że przecięte zostają tylko niektóre korzenie nerwowe, a przymiotnik „grzbietowa” odnosi się do umiejscowienia przecinanych nerwów – znajdują się one z tyłu kręgosłupa, czyli od strony grzbietu.